ما جُغد را انتخاب کردیم، نه برای فریب چشم‌ها، بلکه برای یادآوری «دیدن».
در جهانی که همه می‌خواهند فقط دیده شوند، ما انتخاب کردیم که ببینیم.
با دقت، با وسواس، با عمق.

جُغد، تنها پرنده‌ای‌ست که در تاریکی کامل، تصویر را دقیق می‌بیند.
چشمانش دو لنز طبیعی‌ست؛
ثابت، تیز، بی‌لرزش.
نه سرش را حرکت می‌دهد، نه نگاهش را گم می‌کند.
درست مثل دوربین سینما،
که چیزی از جزئیاتِ معنا نمی‌گذرد.

در باور عامه، جغد را شوم می‌دانند.
اما ما،
شومی را نه در پرنده، که در بی‌نوری می‌بینیم.
ما آمده‌ایم با تصویر، روشن کنیم، روایت کنیم،
و نشان دهیم که این جغد… شوم نیست.
بلکه بیدار است.
و بیداری، آغازِ هر قصه‌ای‌ست.

چشمان جغد، لنزهای زنده‌اند.
نمی‌چرخند، نمی‌لرزند.
ثابت‌اند، دقیق‌اند، مثل دوربین سینما.
او در تاریکی می‌بیند؛
نه سطح را، که حرکت را.
نه نور را، که حقیقت را.

در افسانه‌ها، جغد شوم است.
اما ما از افسانه‌ها نمی‌ترسیم.
ما روایت تازه‌ای می‌سازیم.

این جُغد شوم نیست.
او بیدار است.
و ما، با همین بیداری، تبلیغات را تبدیل می‌کنیم به تصویر.
به روایت.
به تجربه‌ای که می‌ماند.

در جهانی که پر از صدا و نورهای کاذب است،
ما تاریکی را بلدیم.
ما سکوت را بلدیم.
ما تصویر را از دل سکوت بیرون می‌کشیم.

جغد، انتخاب ماست؛
چون ما فقط تولید نمی‌کنیم،
ما می‌فهمیم، می‌بینیم، می‌سازیم.